Haar verhaal zegt niet dat iedere haptonoom en haptotherapeut verkeerd bezig zijn. Maar zoals gezegd toets naast de therapie ook de therapeut. Als deze occulte belangstelling of contacten heeft zoals bij deze therapeut, kun je beter een andere zoeken. Deze ervaring staat dus niet voor iedere haptonomische of haptotherapeutische behandeling maar kan wel een reëel gevaar zijn
Bijna dagelijks worden we op het kantoor van de St. Promise geconfronteerd met veel mensen, die schadelijke gevolgen ondervonden hebben van allerlei occulte therapieën. Zoals de meeste lezers van Promise inmiddels bekend is, zijn er twee belangrijke toetsstenen om tot kijken of iets ‘occult’ is of niet.
- Bepalend is allereerst de mate waarin men zich, bij de diagnose of bij de behandeling middels een bepaalde geneeswijze, moet verdiepen in allerlei onbijbelse gedachten en in een verkeerde geest.
- Niet alleen de theorie en praktijk van een geneeswijze belangrijk, maar ook zeker de persoon van de therapeut(e) en diens uitstraling.Bijvoorbeeld indien een therapeut occulte interesses heeft en een min of meer ‘neutrale therapie’ beoefent, kan je nooit helemaal zeker weten of zo’n therapeut andere occulte zaken in zijn therapieën integreert.
Veel christenen hebben wel oog voor de eerste toetssteen, maar nauwelijks onderscheid ten aanzien van de tweede. Ze raken dan al gauw gebonden aan de persoon van de therapeut(e). Juist omdat deze in eerste instantie zo warm, belangstellend en betrokken overkomt. Zo’n therapeut kan weer een medium zijn voor de occulte wereld van gevallen engelen. Steeds meer komen christenen in de reguliere gezondheidszorg bijna ‘automatisch’ in contact met zulke therapeuten.
Op mijn eigen verzoek wilde ik door fysiotherapeut Peter behandeld worden. Ik kende hem als de vader van een klasgenootje van onze dochter. Ik wist dat hij christen was, had goede dingen van hem gehoord. Niet alleen dat hij mensen ‘lichamelijk’ behandelde, maar dat hij ook tegelijkertijd met patiënten praatte. Dit sprak me aan, omdat ik ook vind dat lichaam en geest samengaan. Verder wist ik, dat hij cursussen autogene training gaf. Wat dat eigenlijk was, wist ik niet precies.
Éénmaal per week
Ik ging er met spierspanningklachten heen, nadat ziektes en afwijkingen door een neuroloog waren uitgesloten. De oorzaken lagen blijkbaar op het psychische vlak. Hiervoor kon ik wel begrip opbrengen. Na een gesprek over mijn klachten, stelde hij voor zichzelf een therapie vast. In het begin zou ik twee maal per week een uur behandeld worden, maar door mijn sterke reactie werd dit tot éénmaal per week teruggebracht.
In- en uitademen
Het begon met een gesprekje, daarna moest ik op mijn buik op de behandeltafel gaan liggen en ging Peter mijn rug masseren, hij legde zijn handen onder in mijn rug en vroeg me naar zijn handen toe te ademen. Daarna plaatste hij zijn handen steeds hoger en werd het ademen me ook steeds moeilijker. Het masseren en het concentreren op de ademing werd steeds afgewisseld, toch merkte je dat je, de ene keer wat vlugger dan de andere keer, dieper en langzamer ging ademen en rustiger werd. Peter praatte wat met me, en vroeg of er traumatische ervaringen in mijn leven waren geweest.
“Vertrouw mij”
Elke week kwamen er weer nieuwe dingen aan het licht en door het begrip en vertrouwen wat hij uitstraalde, vertelde ik hem steeds meer. Liegen of iets verbergen kon ik niet. Hij zei, dat hij me ongelooflijk eerlijk vond. Hij kon voelen aan mij of me nog iets dwars zat zei hij. Misschien aan mijn gespannen spieren. Hoe meer ik mijn ‘best’ deed om te ontspannen, hoe minder het me lukte. Voorwaarde voor het slagen van de behandeling was vertrouwen in Peter en onbevangenheid, dit laatste was voor mij bijna onmogelijk.
Hij kon voelen aan mij of me nog iets dwars zat zei hij.
Overal naar toe ademen
De eerste keren stond ik nogal sceptisch tegenover de behandeling, en hij merkte ook dat ik me niet helemaal overgaf. Maar hij wist me toch steeds weer genoeg vertrouwen te geven. De tweede keer resulteerde mijn angst al in een flinke huilbui. Ik vond het zo bedreigend om alleen in mijn broekje en voor de rest naakt te liggen. Masseren vond je dan nog niet zo gek, maar als zijn handen dan op je rug rusten, vond je dat toch wel raar. Je weet dat hij kan voelen hoe gespannen je bent. Als ik na massage en ademtechniek rustig was geworden, ging hij zijn handen in verschillende posities enkele minuten neerleggen. Op mijn hoofd, nek, rug, benen, voeten, overal moest ik naartoe ademen.
Betovering door ontspanning
Dan liet hij me op mijn zij draaien en legde zijn handen op mijn arm, heup, etc. Ik weet nog dat, als zijn handen op een gespannen plaats kwamen, dat ik dan boos werd (op mezelf) en hij stimuleerde me de spanning los te laten, wat soms lukte. Het gebeurde regelmatig, dat ik de spanning uit mijn been of arm voelde wegvloeien, als hij dat lichaamsdeel vast hield. Mijn innerlijke houding (verzet opgeven) hielp hierbij. Hij vertelde dat hij dit eens bij zijn vrouw had geprobeerd, maar dat dit ’te vertrouwd’ was en niet lukte. In de delen, die ontspannen raakte, kreeg ik vaak lichte spiertrekkingen. Het laatste stadium, waarin ik een paar keer kwam, was dat ik op mijn rug moest liggen. Ik was dan zo ‘ontspannen’ (ook al vond ik het doodeng) Hij legde dan zijn handen op mijn buik, armen, schouders, hoofd. Ik voelde me of ik in een bad lag, net alsof je geen lichaam meer hebt. Ook zei ik tegen Peter: “Het lijkt wel of ik bedwelmd ben”. De hele wereld kon me gestolen worden, ik was dan ook wat lacherig, had voor mijn gevoel geen enkele rem meer. Het was best een heerlijke beleving.
Blijven aankijken
Peter had ook de gewoonte om me tijdens de behandeling aan te kijken. Hij wist dat ik daar een hekel aan had, hij gebruikte dit volgens mij om me te imponeren. Als ik me weer aangekleed had en naar huis ging, leefde ik als in ‘een wolk’. Thuis hing ik dan in de bank en was nog steeds lacherig; ook had ik dan de behoefte om een poosje te rusten. Ik deed thuis wat er van me gevraagd was, maar ik was er niet echt bij, zo ervoer ik het. Peter gaf me vaak aan het eind een vraag of een gedachte, waarmee ik die week aan de gang kon gaan. Aan het einde van zo’n sessie had ik een verlaagd bewustzijnsniveau, waardoor gemakkelijker suggesties kunnen doordringen.
‘High’ na de behandeling
De dagen na een behandeling, ging ik me vaak heel down voelen, plotselinge huilbuien, slapeloosheid. Ik ben in die tijd nog naar de huisarts gegaan en verteld, dat ik me zo ‘high’ voelde na een behandeling. Hij vond dit maar vreemd en adviseerde me om naar een vrouwelijke psychiater te gaan, waar ik me veiliger zou voelen. De huisarts wist eigenlijk ook niet precies hoe Peter werkte, want Peter praatte hier weinig over. De huisarts noemde het haptonomie, Peter zelf noemde het een ‘mix’ van haptonomie en eutonie (=ademontspanning).
Een ‘goed gevoel’ halen
Hij bleef echter vaag over wat hij deed. Ik moest het ondergaan, ervaren, zelf met oplossingen komen. Hij was de ‘middelaar’, die dingen aangaf. Zelf, vertelde hij, had hij college gehad van een Duitser, waarbij hij als enig ‘meelevend’ kerklid wel enige bedenkingen had tegen de cursus. De andere niet-christenen konden zich dat heel goed voorstellen! De bezwaren tegen de cursus bleken op ‘onwetendheid’ te berusten en hij heeft toch meegedaan. De oude man, die de cursus gaf zei: ‘Je moet goed weten, waar je aan begint, want hierna zul je nooit meer dezelfde zijn.’
Er gebeurden ‘enge dingen’
De cursisten gingen ook bij elkaar aan de slag en daar gebeurden ‘enge dingen’, volgens Peter. Hij zei: “Een mens moet een buigbare rietstengel worden, en niet een stengel, die bij een zuchtje wind meteen afknapt.” Ik was het hiermee eens. Na een aantal weken kwam ik in een steeds grotere psychische nood. Mijn man wist niet meer wat hij met me aan moest. Depressieve huilbuien. We gingen er samen met onze beste vrienden over bidden, en vroegen God om een teken of ik hier wel mee door moest gaan. “Als Peter de afspraak zou verzetten, dan wist ik dat ik stoppen moest.” Het gebeurde niet, wel een week later.
Bedenkingen en wanhopig
Elke keer had ik toch mijn bedenkingen, maar steeds liet ik me door hem of door mezelf geruststellen. In die tijd had ik geen grote interesse in Bijbelstudie, bidden enz. Op mijn kamer draaide ik vaak wel een bandje met een lied, dat mijn ‘zieleschreeuw’ was: Help me (us), oh Lord.
Elke keer had ik toch mijn bedenkingen, maar steeds liet ik me door hem of door mezelf geruststellen.
In maart was de behandeling begonnen; begin mei was ik zo wanhopig en werd ik ook steeds meer zenuwachtig om naar therapie te gaan. Aan de andere kant kon ik haast de dagen ook niet tellen om er heen te kunnen.
Alles draaide om Peter
Ik moest weer een goed gevoel ‘halen’ bij Peter. Hij ging een steeds grotere plaats in mijn leven innemen. Ik werd steeds meer afhankelijk van hem. Alles draaide om Peter. Hij bestreed dit, we waren gelijk, toch was dat natuurlijk niet zo. Hij een man, ik een vrouw. Hij hulpverlener, ik hulpzoekende. Hij gekleed, ik ontkleed. Ik heel openhartig, hij de zwijgende, begrijpende, hoffelijke. Door deze man werd ik iedere week 45 minuten ‘aangeraakt’. Alle reden om niet onbevangen te kunnen zijn. Zo kreeg Peter macht over mij en ik ging me heel afhankelijk van hem voelen. Ik besefte dit en vond het afschuwelijk.
Van kwaad tot erger
Half mei werd ik een keer behandeld. Ik weet niet meer hoe ik daar weg ben gekomen. Totaal van de wereld, alsof ik drugs gebruikt had. Dit hield een week stand. Toen ik dit aan Peter vertelde was hij heel blij en zei: Ik heb je nu eens laten voelen wat ‘goed voelen’ is. Hij kon dit schijnbaar beïnvloeden. Ik voelde me niet ‘duf’ in mijn hoofd. Ik had minder slaap nodig dan anders, was veel actiever en voelde me nergens schuldig over of verantwoordelijk voor. Ik troostte mijn dochter een keer, maar ik had niet eens bewogenheid voor haar, dat vond ik wel raar. Het leek net alsof ik niet echt leefde, maar er een beetje boven zweefde. Wat ik niet leuk vind om te schrijven is, dat ik seksueel heel actief was en dat me dat nogal bezighield.
Niet zuiver
Ik was hier niet echt blij mee. Deze toestand ervoer ik als ‘niet zuiver’ en griezelig. Vanaf die ene keer ging het weer bergafwaarts en ging Peter me weer wat tegenwerken, want ik wist nu wat ‘goed voelen’ was. Dit tegenwerken noemde hij ‘jennen’, zodat ik tegen een stootje kon. Ik maakte me nogal boos, omdat ik diezelfde toestand niet meer bereiken kon. Peter hielp hieraan echter mee door bepaalde technieken. Een soort va negatieve handoplegging.
Trillerige handen
Een keer lag ik op mijn buik en wilde ik Peter wat zeggen en keek hem aan. Hij zat toen met zijn ogen dicht en schrok. Hij concentreerde zich op mij, als hij zijn handen op me had liggen. Ook voelde ik (dat was vaak aan het einde van de sessie) dat hij warme trillerige handen had. (Hij trilde anders nooit) Hij bewoog, glijdend over mijn handpalmen heen of over mijn rug. (Hij zag dan zelf ook rood) Dat had volgens mij niets met haptonomie te maken.
Slechte vakantiestart
Ook pakte hij een keer zo mijn voeten vast. Deze zijn zeer geschikt om energie over te brengen. Daarnaast ging hij wel hard op mijn rug duwen en moest ik zeggen wat ik voelde, of waar ik aan dacht. Eind juni was de laatste behandeling voor de vakantie, zei Peter. We gaan snel aan het werk, dus weinig praten, veel behandelen. Ik was ’s avonds enorm slaperig en heb tot de volgende dag 10.30 uur geslapen. Ook kwam ik toen weer zo lacherig thuis.
Letterlijk uren heb ik gehuild, echt en ik wou dat ik dood was, zo depressief was ik.
De dagen daarna werden een grote ellende. Ik kon me niet meer concentreren, had mijn verstand en mijn gevoel niet meer onder controle. Ik was niet in staat om voor de vakantie de boel in te pakken. Het liefst kroop ik weer in bed en deed niets meer. Uiteindelijk zijn we weggegaan met onze boot. Tot dan toe, het was toen zaterdag, had ik me nog goed gehouden voor mijn buren, familie en kennissen. Toen barstte het los. Letterlijk uren heb ik gehuild, echt en ik wou dat ik dood was, zo depressief was ik. Mijn man en ik hebben toen gebeden en besloten met deze therapie te stoppen.
Wat was er gebeurd?
Dat was heel moeilijk voor me, omdat ik het gevoel van falen had. Langzamerhand knapte ik iets op, ik zag wel in dat er iets niet klopte met de therapie, maar wat was dat dan? Werd ik in een lichte vorm van hypnose gebracht? Ik ben het op gaan zoeken in de bibliotheek en kreeg het boekje ‘Helende handen’ (toeval bestaat volgens mij niet) te lezen. Dit kwam zo overeen met wat Peter deed en al lezende gingen mijn ogen open. Ik was er toen zo zeker van. Er waren zeker grenzen overschreden. Na veel strijd (ook gebedsstrijd!) is de binding met Peter doorbroken.
Goede bedoelingen
Toen restte me nog om dit tegen Peter te vertellen. Ik kreeg zo’n rust over me. Mensen baden op dat moment voor me. En ik kon hem rustig vertellen, wat mijn bevindingen waren. Hij vond het allemaal erg jammer en men zou met goede argumenten moeten komen om hem op andere gedachten. Hij had de beste bedoelingen en nooit de intentie voor mij iets te verzwijgen of mij te bedriegen. Ik geloof ook werkelijk dat hij zich niet bewust was van de gevolgen op geestelijk gebied bij mij. Zijn antwoord was: “Jouw beleving is niet een ander zijn beleving.” Dit klopte; zijn handoplegging, niet in Jezus’ naam, was me bijna fataal geworden.
Satanische dromen
Ook wil ik nog vermelden, dat ik hele enge (satanische) dromen kreeg, wat ik ook heel angstig vond. Ik heb toen drie keer heel sterk Peters aanwezigheid gevoeld, alsof hij zich in mijn kamer bevond, zonder dat ik hem gezien had. Ik werd dan heel onrustig en sterk bij hem bepaald. Een van de volgende momenten ‘zag’ ik hem ook daadwerkelijk. Is dit telepathie?
Een soort tinteling
Tijdens de behandeling vroeg Peter regelmatig wat ik via zijn handen van hemzelf voelde. Ik heb hier nooit een antwoord op gegeven, omdat ik het niet wist. Misschien werd hier de ’transsensus’ bedoeld; zie Promise-artikel over haptonomie. De laatste keer dat Peter me behandelde en zijn handen op mijn rug legde, voelde ik een soort tinteling of stroom door mijn hele lichaam gaan, het leek alsof ik werd opgetild. Dit was een vreemde ervaring.
Hoe ‘vrijer’ hoe beter
Ook bleef hij steeds zeggen, dat ik hem vertrouwen moest. Hoe onbevangener en ‘vrijer’ ik was, des te beter kon hij mij ‘bereiken’. Ieder mens heeft een soort zesde zintuig, volgens Peter was dat je intuïtie, je gevoel en dat kun je ontwikkelen. Ik vraag me af, zijn dat paranormale gaven? Door zijn behandeling werden je gevoelens versterkt. Ik kon dit heel goed merken, als ik tijdens de behandeling over iets sprak, kwam het in het dagelijks leven als een boemerang terug. Ook bij het zien van een plek waar ik pijnlijke herinneringen had, raakte ik meteen van streek.
Van me af schrijven
Het is nu bijna een jaar later en het kostte me veel om het allemaal op te schrijven, ook moest ik me de gehele geschiedenis weer voor de geest halen. Toch is het denk ik wel goed iets wat heel veel indruk op je gemaakt heeft, van je af te schrijven.
Literatuur bevestigde mijn ervaringen
Het boekje ‘helende handen’ (magnetiseren) trof ik in de bibliotheek aan en verduidelijkte veel over wat ik had ondergaan. Ook het boek van dr. Tenhaeff en van Rianne v.d. Smitte: ‘Als het licht duisternis is’, bevestigden mij in mijn ervaringen. Hoofdstukken over hypnose, magnetiseren, autogene training van Ten Haeff, m.n. hoofdstuk 2 en 7. Ik wil echter niet insinueren, dat mij op lichamelijk seksueel vlak iets is aangedaan
De Here geve uw wijsheid bij het bestuderen van dit verslag. Met vriendelijke groet, mevr. X.
* Peter is een gefingeerde naam.
