1. Wat is het en waar dient het toe?
Woke is een variant op het voltooid deelwoord van het Engelse werkwoord to wake (up): wakker worden, ontwaken. Het is ontstaan uit het Afro-Amerikaans-Engels. Eerst werd de term niet in een politieke context gebruikt, maar verwees deze in het algemeen naar iemand die ‘goed op de hoogte’ was. Binnen de antiracistische beweging kreeg de term een meer specifieke betekenis: iemand die zich bewust is van sociaal onrecht, ongelijkheid en discriminatie. In Amerika werd het begrip gebruikt in relatie tot Amerikanen van Afrikaanse afkomst. Vanaf 2010 kreeg het een meer internationale betekenis. De betekenis werd verruimd: naast kwesties rond racisme heeft het ook betrekking op seksisme en discriminatie van seksuele minderheden. Dit onderwerp speelt vooral in het linkse politieke spectrum en is bedoeld om te streven naar sociale rechtvaardigheid.
2. Identiteitspolitiek
Een kenmerk van het woke-denken is identiteitspolitiek. Om rekening te houden met de genoemde problemen, moet er aandacht worden besteed aan de identiteit van mensen, met name de identiteit van sociale gemeenschappen in termen van ras, etniciteit, geslacht, seksuele oriëntatie en religieuze identiteit. De aandacht richt zich op personen of groepen die maatschappelijk niet erkend worden in hun identiteit. De term woke werd vooral bekend door de ‘Black Lives Matter’-beweging, die in 2013 in de Verenigde Staten de aandacht vestigde op het geweld tegen Afro-Amerikaanse burgers. Deze aandacht verspreidde zich vervolgens naar andere westerse landen. Academische disciplines die nauw verwant zijn aan het ‘ontwaakte’ denken, zijn de kritische rassentheorie, genderstudies, queertheorie, postkoloniale studies en studies over handicaps. Vanaf 2020 wordt de term woke echter ook gebruikt door mensen die deze ‘ontwaakte ideeën’ als te liberaal of te progressief beschouwen, en wordt het als een denigrerende term ingezet. Zij zien woke als een gevaar en een bedreiging voor de rechtsstaat. Voor anderen betekent het echter vooral bewustwording.
3. Autoritarisme
Hieronder volgt een essay van Noelle Mering, een christen die enkele gevaren van het woke-denken benoemt. Zij waarschuwt voor het doorslaan van deze denkwijze naar autoritarisme.
Autoritarisme kan verwijzen naar:
- Autoritarisme (politicologie): een bepaald politiek systeem.
- Autoritarisme (psychologie): persoonlijkheidskenmerken die voorspellen dat een individu een sterke neiging zal hebben tot fascistische en antidemocratische overtuigingen en gedragingen.
Autoritarisme wordt gekenmerkt door een sterk geconcentreerde en gecentraliseerde overheidsmacht, die in stand wordt gehouden door politieke repressie en de uitsluiting van potentiële of veronderstelde uitdagers door een gewapende macht. Het maakt gebruik van politieke partijen en massaorganisaties om mensen te mobiliseren rond de doelen van het regime.
Kenmerken van een autoritaire persoonlijkheid zijn onder andere een sterke nadruk op gehoorzaamheid, een lage tolerantie voor andersdenkenden, achterdocht, starheid en intolerantie. De term woke verwijst naar een staat van alertheid en is gericht op de lagen van alomtegenwoordige onderdrukking in de samenleving. Hoewel het begrip oorspronkelijk is ontstaan met betrekking tot racisme, is het – zoals eerder genoemd – inmiddels verbreed naar andere vormen van sociale onderdrukking, waaronder geslacht en seksualiteit.
Specifieke incidenten van onrecht worden gebruikt om het grotere doel van een linkse ideologie te versterken – een ideologie die eigenlijk een revolutionaire religie met eigen dogma’s vormt. Deze ideologie probeert burgers te leren om alle systemen, instellingen, interacties en relaties te zien als bepaald door machtsverhoudingen. Er wordt voortdurend gezocht naar nieuwe grieven, omdat verontwaardiging zowel de brandstof als de valuta van de beweging is, en daarmee de revolutie voedt.
Op zich is het uiteraard goed om bepaalde zaken als discriminatie en onderdrukking op een objectieve en evenwichtige wijze aan de kaak te stellen, maar het mag niet doorschieten naar een extreme tegenreactie. In het onderstaande artikel van Noelle Mering worden de gevaren van het woke-denken vanuit een christelijk perspectief onderzocht
4. Drie dogma’s van het wokisme: de weg naar autoritarisme
De afgelopen jaren zijn gekenmerkt door een snelle en ingrijpende maatschappelijke verandering, waarbij de opkomst van de ‘woke’ beweging een centrale rol speelt in de dynamiek van het Amerikaanse christendom. Terwijl sommige gelovigen de kerk verlaten, kiezen anderen ervoor om hun geloof te omarmen en nieuwe energie te steken in hun religieuze leven. Deze ‘woke’ christenen pleiten voor een herinterpretatie van hun geloof, waarbij zij beweren dat Jezus zich zou hebben ingezet voor sociale rechtvaardigheid en zich zou hebben verbonden met bewegingen zoals Black Lives Matter en het feminisme.
De nadruk op mededogen en sociale gerechtigheid wordt regelmatig versterkt door media en populaire cultuur, die deze waarden vaak subtiel of expliciet promoten. De ‘woke’ beweging benadrukt de realiteit van onrecht en lijden, en pleit voor een actieve betrokkenheid bij het bestrijden van deze problemen. Dit leidt tot een herwaardering van de rol van het christelijk geloof in de samenleving, waarbij de noodzaak van authentieke betrokkenheid steeds centraler komt te staan.
Echter, de discussie wordt vaak bemoeilijkt door het gebruik van oppervlakkige slogans die een vals gevoel van morele duidelijkheid creëren. Slogans zoals “liefde is liefde” en “geloof alle vrouwen” negeren de morele complexiteit van veel kwesties en versimpelen politieke vraagstukken. Deze slogans worden vaak ingezet om de fundamenten van de westerse cultuur te destabiliseren en een nieuwe utopische samenleving te creëren, wat de diepgang van de discussie ondermijnt.
De ‘woke’ beweging verwerpt in principe de waarde van debat en vrijheid van meningsuiting, waardoor veel christenen terughoudend zijn om hun standpunten te uiten. Dit leidt tot een zelfcensuur en een dominantie van de ‘woke’ ideologie. De angst om ‘misstappen’ te maken, belemmert open discussie en creëert een klimaat van angst, waarin een authentieke dialoog steeds moeilijker wordt.
Bovendien richt de ’woke’” beweging zich op het destabiliseren van het gezinsleven, dat een belangrijke rol speelt in de samenleving. Het gezin fungeert als een bolwerk tegen politiek tribalisme en bevordert de ontwikkeling van een goed gevormd christelijk geweten. Een sterk gezin stimuleert de erkenning van eigen fouten en bevordert een meer genadige houding ten opzichte van anderen, wat essentieel is voor een gezonde sociale cohesie.
De ‘woke’ beweging beoogt een nieuwe samenleving te creëren, waarbij de traditionele waarden van het christelijk geloof worden ondermijnd.
De ‘woke’ beweging beoogt een nieuwe samenleving te creëren, waarbij de traditionele waarden van het christelijk geloof worden ondermijnd. Dit proces van destabilisatie heeft een aanzienlijke impact op de samenleving, met name op het gezin. Het gezin fungeert als een belangrijke pijler van de samenleving, en de ondermijning van zijn rol heeft verstrekkende gevolgen die niet genegeerd kunnen worden.
5. De Drie Heersende Dogma’s van de Woke Beweging: Een Onheilige Drie-eenheid
De hieronder genoemde drie dominante dogma’s vormen samen een soort onheilige drie-eenheid binnen de woke beweging. Elk ervan is op directe en indirecte wijze schadelijk voor zowel het geloof als het gezin.
5.1A Eerste dogma: De groep boven het individu
Mensen zijn bedoeld om deel uit te maken van een groep. In een gezonde gemeenschap is het welzijn van het individu verweven met het welzijn van de groep. In een ongezonde samenleving wordt het belang van het individu echter vaak ondergeschikt gemaakt aan het vermeende belang van de groep.
Het gezin is de eerste sociale omgeving waarin iemand leert wat het betekent om ergens bij te horen. De balans tussen groep en individu is hier direct voelbaar en intuïtief. Een baby verlangt naar zijn moeder en voelt zich verbonden met zijn vader. Ouders weten zich verantwoordelijk om hun kind te voeden, te verzorgen, lief te hebben, te beschermen en te ondersteunen. Het welzijn van het individu maakt integraal deel uit van het welzijn van het geheel.
De drastische veranderingen in de stabiliteit van het gezinsleven – zichtbaar in de toename van vaderloosheid, buitenechtelijke geboortes, ontrouw en echtscheiding – zijn nauw verbonden met de opkomst van identiteitspolitiek. Zoals Mary Eberstadt betoogt, heeft het verlies van onze primaire identiteit binnen het gezin generaties van mensen voortgebracht die zich verloren voelen, emotioneel gewond zijn en wanhopig op zoek gaan naar iets wat hun is onthouden. Met andere woorden, de revolutionairen hebben een punt: wanneer we het gezin verliezen, verliezen we onszelf en grijpen we naar elke aangeboden identiteit om dat verlies te compenseren.
Om dit beter te begrijpen, kunnen we kijken naar hoe het christendom en de woke beweging het individu definiëren. In de orthodox-christelijke visie wordt de persoonlijke identiteit bepaald door allerlei eigenschappen en omstandigheden, maar blijft de kern dat ieder mens is geschapen naar Gods evenbeeld en voor Hem bestemd is. De mens bereikt zijn doel en is het meest zichzelf in relatie tot de liefde van God.
In de woke ideologie daarentegen wordt het individu niet gedefinieerd door zijn relatie tot God, maar door zijn relatie tot de vermeende misstanden van de samenleving. Waar familielidmaatschap iets persoonlijks is, is politieke groepsidentiteit abstract. Een persoon behoort tot een groep op basis van een bepaalde identiteit. Maar lidmaatschap alleen is niet voldoende – men moet ook de juiste ideologie aanhangen. Niet het individu, maar de ideologie moet floreren.
Als bijvoorbeeld onderdrukking ten onrechte wordt gezien als de essentie van vrouw-zijn (zoals binnen de woke beweging), dan wordt de perfecte vrouw gedefinieerd door haar strijd tegen onderdrukking en haar streven naar macht. Een pro-life vrouw zou in deze visie ontkennen wat centraal staat in haar vrouwelijkheid. Dit verklaart waarom onderwerpen als vrouwenrechten, vrouwenwelzijn en vrouwenmarsen vaak onlosmakelijk verbonden worden met pro-abortusboodschappen.
Op dezelfde manier wordt een conservatieve niet-blanke man geconfronteerd met vragen over zijn ‘echtheid’. Dit blijkt uit een uitspraak van Nikole Hannah-Jones, de hoofdauteur van het 1619 Project van de New York Times, die stelde: “Er is een verschil tussen politiek zwart zijn en raciaal zwart zijn”. Iemand kan raciaal zwart zijn, maar als hij de verkeerde politieke overtuigingen heeft, wordt hij genegeerd, uitgesloten of belachelijk gemaakt. Zonder het juiste politieke bewustzijn zou zo’n persoon zijn ware identiteit onderdrukken en niet als een authentieke stem worden erkend.
De verschuiving van de klassieke burgerrechtenbeweging naar de hedendaagse woke beweging is schrijnend. Een van de kernboodschappen van de burgerrechtenbeweging was de eenvoudige, maar krachtige uitspraak: “Ik ben een man.” Dit betekende niet, zoals sommigen tegenwoordig zouden interpreteren, een onderscheid tussen man en vrouw, maar eerder een bevestiging van de menselijke waardigheid en universele rechten van ieder individu.
Vergelijk dat met de ideologie van Ibram X. Kendi, die stelt dat de enige manier om discriminatie uit het verleden te compenseren, nieuwe discriminatie in het heden is. Het ideaal van broederschap en zusterschap op basis van gedeelde menselijkheid wordt vervangen door een dictatuur van het proletariaat, waarin iedereen allereerst wordt beoordeeld op basis van politieke identiteit. Woke bewustzijn betekent het erkennen van onderdrukking als de kern van de menselijke ervaring.
Woke bewustzijn betekent het erkennen van onderdrukking als de kern van de menselijke ervaring.
Vladimir Lenin stelde dat onderdrukten nooit volledig beseffen hoe diep hun onderdrukking gaat en daarom een intellectuele elite nodig hebben die hen voortdurend aanspoort om woedend en verontwaardigd te blijven. Saul Alinsky, een invloedrijke radicale activist, benadrukte het belang van het blootleggen van de “zweren van ontevredenheid” om mensen te mobiliseren voor revolutionaire verandering. In zijn boek Rules for Radicals (1971) schreef hij dat men constant de onvrede van de massa moet aanwakkeren om sociale revolutie mogelijk te maken. Hij begreep dat een revolutie niet plaatsvindt zonder een compromisloze en militante toewijding aan het cultiveren van woede en verdeeldheid.
Hoewel de woke beweging zegt te streven naar empowerment en diversiteit, zijn haar werkelijke doelen uniformiteit van denken en ideologische macht. Deze allesomvattende ideologie wordt psychologisch zo dwingend dat politieke loyaliteit zelfs de meest fundamentele menselijke relaties kan overschrijven. In bijvoorbeeld de Sovjet-Unie leerden kinderen in communistische jeugdbewegingen om hun traditionele gezinswaarden los te laten en absolute trouw aan de partij te tonen – zelfs als dat betekende dat ze hun eigen ouders moesten verraden.
De verleiding om de politiek te laten bepalen wie onze vrienden en familie zijn, bestaat in elke samenleving. Het christelijk geloof biedt echter een tegenwicht tegen deze neiging, terwijl ideologieën zoals woke activisme die neiging juist versterken en verergeren.
5.1B Gevolgen van het eerste dogma
Een gevolg van deze herdefinitie van persoonlijkheid is dat we onze morele status steeds meer ontlenen aan ons slachtofferschap. Sociaal psycholoog Jonathan Haidt merkt op: “Het belangrijkste idee is dat de nieuwe morele cultuur van slachtofferschap ‘morele afhankelijkheid’ bevordert en het vermogen om met kleine tegenslagen om te gaan doet afnemen. Hoewel dit individuen verzwakt, creëert het een samenleving van voortdurend en intens verbaal conflict, waarin mensen strijden om de status van slachtoffer of verdediger van slachtoffers”.
Door slachtofferschap een hogere morele status te geven, ontstaat er een prikkel om grieven te uiten, wat individuen minder veerkrachtig maakt. Bovendien wordt de nadruk gelegd op systemische krachten als enige oorzaak van succes of falen, waardoor persoonlijke verantwoordelijkheid en betekenis uit onze dagelijkse inspanningen worden gehaald. Dit leidt tot een cultuur van wanhoop, waarin mensen eindeloos op zoek gaan naar daders buiten zichzelf om de schuld te geven.
5.2A Tweede dogma: wil boven rede
Waar in het eerste dogma de persoon moet worden bevrijd van externe onderdrukking, moet de persoon in het tweede dogma worden bevrijd van zijn lichaam en de geïnternaliseerde onderdrukking van het zelf, opgelegd door de taboes van een willekeurige morele wet. Dit dogma benadrukt persoonlijke wil ten koste van rede en natuur, en stelt dat ons bestaansdoel ligt in zelfexpressie: het erkennen, onthullen en leven van ons authentieke zelf, met name in relatie tot onze seksuele verlangens. In deze visie worden maatschappelijke taboes die ons ware zelf beperken als irrationele onderdrukkingsmechanismen beschouwd. Hoe onconventioneler het seksuele verlangen, des te groter de potentiële bevrijding.
De queer-cultuur fungeert als een effectief apostolaat van deze transformatie – van repressie naar bevrijding. Dit verklaart de populariteit van slogans zoals “Fly Your Freak Flag”, en waarom pride-parades vaak een competitie lijken in de meest bizarre vormen van zelfexpressie. Hoe moediger iemand conventionele normen doorbreekt, hoe authentieker hij of zij wordt geacht te zijn.
Fundamenteel voor elk totalitair systeem is de afwijzing van een stabiele menselijke natuur.
Fundamenteel voor elk totalitair systeem is de afwijzing van een stabiele menselijke natuur. Men stelt dat de mens sociaal geconstrueerd is en dus opnieuw kan worden vormgegeven. Het overtreden van morele normen wordt dan een revolutionaire daad, ook al kan dit gepaard gaan met interne weerstand. Zo beschreven mannelijke revolutionairen in de jaren zestig hun schaamte over het feit dat zij hun heteroseksuele neigingen niet eenvoudig konden overwinnen. Ze zagen dit als een teken van burgerlijke onderdrukking, en het niet deelnemen aan homoseksuele activiteiten werd beschouwd als een falen in ideologische zuiverheid.
Een hedendaagse manifestatie hiervan zien we in de sociale druk op heteroseksuele mannen om seksuele relaties met transgender ‘vrouwen’ te accepteren, ook wanneer deze biologisch mannelijk zijn. Volgens de ideologie is een trans vrouw een echte vrouw, puur op basis van zelfidentificatie. Het afwijzen van een transgender persoon als intieme partner op basis van biologische realiteit wordt dan als onverdraagzaamheid beschouwd.
5.2B Gevolgen van het tweede dogma
De fetisjering van normovertreding verklaart de escalatie die we tegenwoordig zien. Dit is de onverzadigbare aard van zonde: wat vandaag grensverleggend is, is morgen achterhaald, waardoor de grenzen steeds verder worden opgerekt, soms tot in gewelddadige of moreel verwerpelijke gebieden. De koppigheid van het menselijk lichaam – dat nog steeds onderhevig is aan natuurwetten – wordt gezien als een obstakel dat moet worden overwonnen.
De koppigheid van het menselijk lichaam wordt gezien als een obstakel dat moet worden overwonnen.
Dit leidt ook tot een toenemende focus op kinderen. Traditioneel wordt onschuld bij kinderen beschermd, maar in de wereld van kritische theorieën wordt onschuld als een vorm van dominantie en onderdrukking gezien. Kinderen moeten daarom worden ‘bevrijd’ van traditionele seksuele normen. Volgens deze denkwijze zijn er twee redenen waarom kinderen blootgesteld moeten worden aan alternatieve vormen van seksualiteit:
- Om te voorkomen dat kinderen met onconventionele gevoelens deze onderdrukken uit schaamte of angst om als ‘raar’ gezien te worden.
- Omdat het beschermen van onschuld het traditionele idee in stand houdt dat seksualiteit tussen één man en één vrouw binnen het huwelijk de norm is, wat een vorm van systemische onderdrukking zou zijn.
Een samenleving waarin kinderen geen ongemak voelen bij het zien van mannen in vrouwenkleding, zo redeneren activisten, is een samenleving die succesvol is ‘heropgevoed’ en gezuiverd van onverdraagzame instincten.
5.3A Derde dogma: macht boven autoriteit
Onschuld vormt een bedreiging voor de ideologie, omdat het wijst op objectieve maatstaven voor goed en kwaad. Daarom moet het concept van autoriteit worden ondermijnd en vervangen door macht.
Een van de meest effectieve manieren waarop deze aanval plaatsvindt, is door het ondermijnen van het vaderschap. De afbraak van vaderschap als natuurlijk symbool van autoriteit is al decennialang gaande, zowel cultureel als binnen gezinnen. Toch voelen de meeste mensen intuïtief aan wat goed vaderschap zou moeten zijn: een goede vader legt discipline op, niet om macht uit te oefenen, maar om vrijheid mogelijk te maken. Discipline en grenzen leiden tot zelfbeheersing en verantwoordelijkheid. Een tirannieke vader daarentegen gebruikt discipline om te manipuleren en te controleren, waardoor zijn kinderen afhankelijk en angstig blijven.
Revolutionairen zoals Karl Marx en Herbert Marcuse pleitten expliciet voor het ondermijnen van vaderschap door middel van seksuele losbandigheid. Door het ‘hoofd’ van de familie te verwijderen, destabiliseren zij het geheel. Veel sociale problemen kunnen worden teruggevoerd op afwezig vaderschap, maar de populaire diagnose stelt dat de oplossing ligt in het verder afbreken van mannelijkheid. Dit is echter een paradoxale redenering: de oorzaak van het probleem wordt voorgesteld als de oplossing. Een samenleving waarin vaderloosheid en misbruik overheersen, lijdt juist aan een tekort aan deugdzame mannelijkheid.
Aartsbisschop Fulton Sheen schreef ooit: “Niemand heeft het recht om te bevelen totdat hij heeft geleerd te dienen, en niemand heeft het recht om meester te zijn totdat hij heeft geleerd een dienaar te zijn, en niemand heeft het recht op macht totdat hij heeft geleerd gehoorzaam te zijn”.
Ware autoriteit is gebaseerd op eerbied en verantwoordelijkheid. In Jezus Christus zien we dat leiderschap, of het nu door een man of een vrouw wordt uitgeoefend, altijd een roeping tot dienend leiderschap is. Dit staat haaks op het idee dat alle autoriteit onderdrukkend is.
5.3B Gevolgen van het derde dogma
De aanval op vaderschap en autoriteit laat een samenleving van weeskinderen achter. Net als een kind zonder vader zoekt een cultuur zonder stabiele autoriteit wanhopig naar vervanging. Dit verklaart waarom de generatie die in de jaren zestig opriep tot het “vragen van autoriteit”, nu technologiebedrijven smeekt om afwijkende meningen te censureren.
Dit lijkt een paradox, maar het is logisch wanneer we het onderscheid begrijpen tussen autoriteit en autoritarisme. De tegencultuur van de jaren zestig probeerde niet zozeer corrupte autoriteit aan te pakken, maar het hele concept van autoriteit te ondermijnen. Het ironische gevolg hiervan is de irrationele onderwerping aan autoritaire structuren.
6. De waarheid van God ingeruild voor een leugen
De woke-revolutie verheft het tribalisme van groepsidentiteit boven de waardigheid van de menselijke persoon, de wil van de mens boven de rede, en menselijke macht boven een hogere autoriteit. Wat wordt verworpen – de persoon, de rede en de autoriteit – zijn juist de drie kenmerken van de logos zelf. De logos is de geest van God, geopenbaard in de persoon van Jezus Christus, die de auteur en de hoogste autoriteit is over alles. Hij is degene die het ultieme doelwit is van de hedendaagse opstand. Dit is een woordenoorlog tegen het Woord.
De woke-revolutie verheft het tribalisme van groepsidentiteit boven de waardigheid van de menselijke persoon…
Zodra de interne logica van deze beweging wordt begrepen, wordt het onmogelijk om niet te zien hoe soortgelijke ideeën zich telkens weer herhalen, bijvoorbeeld in Maoïstisch China, Pol Pots Cambodja, het stalinistische Rusland.
De Verenigde Staten van Amerika worden geconfronteerd met een crisis die veel verder reikt dan partijpolitiek. Dit is een religieuze strijd. Burgers van goede wil die deze hedendaagse culturele revolutie willen begrijpen, laat staan er weerstand tegen willen bieden, moeten beginnen met het zien van de ‘woke-beweging’ als een revolutionaire religie met haar eigen dogma’s. In tegenstelling tot orthodox christendom, dat de waarheid zoekt via wetenschap, rede en openbaring, is woke-ideologie puur ideologisch. Ze neemt gedeeltelijke waarheden en maakt ze tot absolute dogma’s op een manier die manipulatie, geweld en dwang vereist.
7. Hoe de drie dogma’s van de woke-beweging zowel God als de mens herdefiniëren
In het ziekelijke woke denken wordt God wordt zowel als onze onderdrukker als onze ondergeschikte gezien, terwijl de mens zichzelf tot een geïsoleerde godheid maakt. Door God te laten draaien om onze wensen en verwachtingen, maken we van Hem iets wat Hij niet is, en in die leegte verheffen we onszelf tot goden. Wij, en niet Hij, denken alles te weten, alles te begrijpen en almachtig te zijn. Als we God nog in onze nabijheid houden, is het vaak uit sentiment of gewoonte, niet uit ware toewijding.
Dit is de kern van de triomf van de menselijke wil over de rede, over de natuur en over God. Maar zoals bij elke poging om boven God uit te stijgen, leidt het niet tot ware macht, maar tot slavernij – slavernij aan een gepolitiseerde identiteitsgroep, slavernij aan de onverzadigbare tirannie van verontwaardiging en uiteindelijk slavernij aan autoritair bestuur.
8. Een verheffende en vernederende weg
De kloof tussen orthodoxie en ideologie – zowel binnen als buiten de kerk – heeft een nieuw niveau van verbetenheid bereikt. Beide kanten vrezen dat de ander een existentiële bedreiging vormt voor hun kernwaarden, en op een bepaalde manier hebben ze allebei gelijk. De woke-ideologie is een jaloerse god en zal niet naast Christus in het hart van de mens bestaan. De één zal uiteindelijk de ander overwinnen – door vernietiging of door verlossing.
Misschien is het tijd om iets constructiefs te doen: een positieve en betekenisvolle visie op het gezin te herstellen.
Misschien is het tijd om iets constructiefs te doen: een positieve en betekenisvolle visie op het gezin te herstellen – zowel in menselijke als in goddelijke zin – waartoe elke persoon geroepen is. Door onze diepste identiteit te erkennen als zonen en dochters van een liefhebbende God, en als potentiële vaders en moeders (biologisch of spiritueel), plaatsen we elk lid van de menselijke familie in de context van zijn of haar plichten jegens God en elkaar. In plaats van een machtsstrijd van politieke identiteiten en individuele wil die zelfexpressie zoekt, wordt elke persoon uitgenodigd om dienend deel te nemen aan een samenwerkingsverband dat weerspiegeld wordt in een gezinsvisie die zowel verheffend als vernederend is, omdat ze geworteld is in realiteit en eerbied.
Ons antwoord als christenen zou niet moeten zijn om de tijdgeest tegen te spreken op een manier die slechts een spiegelbeeld is van een gepolitiseerde identiteit, noch om deze te omarmen en erin op te gaan. Onze roeping om van de persoon te houden, staat niet in contrast met de noodzaak om deze ontmenselijkende revolutie te bestrijden – integendeel, de eerste vereist de laatste. We moeten de inzet van deze strijd zien: de zielen die verloren dreigen te gaan (inclusief de onze), maar ook de onuitsprekelijke genade van onze Heer.
De auteur Noelle Mering is een fellow bij het Ethics and Public Policy Center. Ze is auteur van Awake, Not Woke: A Christian Response to the Cult of Progressive Ideology (Tan Books, 2021), redacteur voor TheologyofHome.com en co-auteur van The Theology of Home (Tan Books). Noelle schreef en publiceerde het Engelse artikel three dogmas of wokeism the path to authoritarianism, die Gerard Feller heeft vertaald en bewerkt. Dit essay is een gedeeltelijke aanpassing van Noelle Merings, ’Wakker, niet wakker: een christelijke reactie op de cultus van progressieve ideologie’ (Gastonia, NC: Tan Books, 2021).
9. Literatuur
- Gregory A. Smith, ‘ongeveer drie-in-tien volwassenen in Amerika zijn nu religieus niet aangesloten’, 4 december 2021, https://www.pewresearch.org/religion/2021/12/14/about-three-in-ten-u-s-adults-are-now-religiously-unaffiliated/.
- Robert Paul Wolff, Barrington Moore Jr. and Herbert Marcuse, A Critique of Pure Tolerance (Boston: Beacon Press, 1969), 95–137.
- Rosemarie Ho, “Wil je het kapitalisme ontmantelen? Schaf de familie af, ‘de natie, 16 mei 2019, https://www.thenation.com/article/archive/want-to-dismantle-capitalism-abolish-the-family/.
- Mary Eberstadt, Primal Screams: How the Sexual Revolution created Identity Politics (West Conshohocken, PA: Templeton Press, 2019), 9–14.
- Sam Dorman, ‘NYT Reporter, in de nu ver verwijderde tweet, beweert dat er een verschil is tussen politiek zwart en raciaal zwart zijn,’ Fox News, 23 mei 2020, https://www.foxnews.com/media/nikole-hannah-jones-politically-racially-black
- Ibram X. Kendi, ‘Ibram X. Kendi definieert wat het betekent om een antiracist te zijn,’ Penguin, 9 juni 2020, https://www.penguin.co.uk/articles/2020/june/ibram-x-x-kendi-definition-of-antiracist/.
- 8 V. I. Lenin, de geselecteerde werken van Lenin in drie delen, vol. 1 (Moskou: Progress Publishers, 1975), 119–271.
- ‘Saul Alinsky is de oorzaak van onze politieke verdeeldheid’, Wall Street Journal, 26 februari 2018, https://www.wsj.com/articles/saul-alinsky-is-the-cause-of-our-political-divisions-1519662559.
- Jonathan Haidt, ‘Victimhood Culture legt uit wat er gebeurt op Emory’, heterodox Academy, 26 maart 2016, https://heterodoxacademy.org/blog/victimhood-culture-at-emory/.
- Paul Kengor, Takedown: Van communisten tot progressieven, hoe links het gezin en het huwelijk heeft gesaboteerd (Washington, D.C.: WND Books, 2015), 147.
- Fulton J. Shee
- See, e.g., Andy Greene, “Neil Young Demands Spotify Remove His Music Over ‘False Information About Vaccines,’” Rolling Stone, January 24, 2022, https://www.rollingstone.com/music/music-news/neil-young-demands-spotify-remove-music-vaccine-disinformation-1290020/
